Ik heb de laatste weken vele berichten mogen ontvangen in een reactie op mijn Middagjournaal op Radio 1. Degene waarin ik u heb verteld over het overlijden en afscheid van mijn vader.
Ik heb de woorden daarin gewikt en gewogen en net dat heeft me veel geholpen om het verdriet een plaats te geven.
Ik kreeg veel reacties, ook van mensen die hun verlies niet leken verwerkt te krijgen, die onuitgesproken woorden hadden, ongevoerde gesprekken, leegtes die achter bleven.
Andere reacties hadden er last van dat woorden geen troost lijken te bieden. Ik heb mogen ondervinden dat het niet de woorden die we gebruiken zelf zijn die de troost bieden maar wel de moeite die genomen wordt om ze uit te spreken of door te sturen.
Woorden trachten geven aan je verdriet, hoe moeilijk ook, is aandacht geven aan je verdriet. Is moeite doen om tegemoet te komen aan de behoefte van dat verdriet: namelijk erkend te worden dat er iets zo belangrijk was en dat dat nu weg is.
In dagen dat we elkaar niet vast kunnen pakken, hebben we enkel woorden om ons aan vast te klampen. Mocht u nu, recent of wat langer geleden een verlies hebben geleden, en het verdriet zit nog ergens, dan wens ik u veel woorden om aan uw verlies te geven.
Ik wil daar alvast bij helpen.
Momenteel verzamel ik verhalen van mensen die in deze harde tijden te maken kregen met het overlijden van een dierbare. Als u zo een verhaal hebt, dat eens verteld moet worden, als u nog woorden tekort komt, stuur me dan een bericht via www.johanterryn.com/contact. Ik hoor het graag en antwoord altijd.
Comments